بـــــانـــوی اردیــبـهشـتـــ
بـــــانـــوی اردیــبـهشـتـــ

بـــــانـــوی اردیــبـهشـتـــ

تــو

تـو که بیایی

نه نفسم می گیرد

نه سرفه میکنم

و نه حتی صبح آنقدر دیر می آید...

تـو که باشی!

همه قرص ها را دور می ریزم

چشم هایم را می بندم

به لبخند قرصت می اندیشم

و میدانم رویایی خوش است در انتظار مژگانم

لبخند سبز تـو به جای همه مسکن های عالم آرامم می کند.

تـو که باشی

دوست دارم سرفه هایم را

و بی رخوتی همه خواب هایم را ...

تـو که نباشی نفسم می گیرد

و زندگی را هر روز سرفه می کنم!

نگران دلم هم نباش که دیگر با قاصدک های بی خبر نمی لرزد...

حال من خوب است

اما

تـو باور نکن


                                                                                                                                    مـژگــان

6 بامداد / یکشنبه اول اردیبهشت 92